Dziś ważny dzień dla wszystkich miłośników fraszki i krótkiej formy literackiej. Dokładnie 110 lat temu urodził się Jan Sztaudynger – poeta, dramatopisarz, satyryk, tłumacz, pasjonat teatru lalek i wielki miłośnik grzybów. I z tej okazji Muzeum Miasta Łodzi zainaugurowało wystawę poświęconą twórczości autora „Piórek”.
Wszystko zaczęło się od rozmowy telefonicznej z panią Dorotą Sztaudynger-Zaczek, która – opowiadając o swym dziadku, Janie Sztaudyngerze – wspomniała też o Jarku Nohavicy. Okazało się, że wkrótce miał się odbyć koncert czeskiego artysty w Krakowie. Ale nie tylko ten fakt przykuł mą uwagę. To właśnie od pani Doroty dowiedziałem się, że Jaromír Nohavica w latach 80. przetłumaczył „Piórka” Sztaudyngera na język czeski.
Prof. Andrzej Makowiecki, autor książki „Warszawskie kawiarnie literackie”, bardzo wnikliwie przyjrzał się dwudziestowiecznym lokalom artystycznym. I z wielką kulturą i niebywałą precyzją opisał to zjawisko, przybliżając kontekst historyczny, strukturę ówczesnej kawiarni i uwypuklając jej najbardziej charakterystyczne cechy.
Jakiś czas temu pisałem o książkach, których Julian Tuwim nie napisał. Po lekturze kilku blogów o literaturze i przeczytaniu kilku komentarzy na forach internetowych, muszę wrócić do tego pomysłu, nieco go jednak modyfikując. Tym razem chcę wziąć na warsztat wierszyk (nie książkę), który niesłusznie przypisuje się autorowi „Kwiatów polskich”.
Miłośnicy humoru i satyry mogą zgłaszać autorskie utwory w Konkursie na Aforyzm i Fraszkę Satyrbia 2014. Tematyka utworów jest dowolna. Maksymalnie 30 fraszek i/lub aforyzmów można nadsyłać najpóźniej do 15 marca br. na adres: Nauczycielski Klub Literacki przy Zarządzie Okręgu Podlaskiego ZNP, ul. Sienkiewicza 46, 15-004 Białystok, z dopiskiem na kopercie: „Satyrbia 2014”.
Jaromír Nohavica to znany i uwielbiany, także przez polską publiczność, czeski poeta, pieśniarz i kompozytor. Takiego Nohavicę znałem z radia, z jego płyt i koncertu, na którym byłem w ubiegłym roku. Ale kilka dni temu miałem okazję poznać Jaromíra Nohavicę z nieco innej strony.
Pomysł, by zanurzyć się w lekturze „Dziennika” Edmunda i Juliusza Goncourtów, pojawił się przy czytaniu „Silvy” Mieczysława Grydzewskiego. Kilka wzmianek na temat „Pamiętników z życia literackiego” wystarczyło, by rozpocząć poszukiwanie zadbanego egzemplarza.
Prowadzenie bloga ma tę zaletę, że daje możliwość nawiązania niespodziewanych relacji z osobami o podobnych zainteresowaniach i pasjach. Jakoś tak się stało, że mój wpis o Mai Berezowskiej wzbudził zainteresowanie Krystyny Janicz z warszawskiego Klubu Radcy Prawnego, która zaprosiła mnie, abym opowiedział nieco o tej niezwykłej malarce.
Po raz pierwszy od początku prowadzenia bloga czuję potrzebę, by dokonać pewnych podsumowań i odkryć przed Wami kilka planów na 2014 rok, a przynajmniej wytyczyć nowe kierunki rozwoju serwisu.
Chciałem, by ten dzisiejszy wpis miał nieco inny, bardziej świąteczny charakter. Na tę szczególną okazję wyszperałem niezwykły dla mnie skarb – wiersz Jana Sztaudyngera „W Boże Narodzenie”.
Wiersz ten odnalazłem w świetnie zachowanym numerze „Tęczy” ze stycznia 1936 roku.
Chciałbym, żebyś tu wracał(a).
Zadbam o to, przesyłając Ci najnowsze wiadomości ze świata literatury :)
Zero spamu. Wysyłka raz w miesiącu.
Wypisz się w dowolnej chwili.